Geluk in handen
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Caroline
19 Juni 2011 | Nederland, Meppel
Als ik "enter" op de website van www.ns.nl heb geklikt, verschijnt een bontgekleurd scherm. Rode balkjes tussen het geel geven aan dat er gewerkt wordt aan het spoor. De reis van Den Haag naar Meppel gaat een kleine 4 uur duren met 5 overstappen. En dat is dan alleen nog van station naar station... De afstand is groot, maar het uitkomen van mijn wens komt steeds dichterbij: bij ooievaarsbuitenstation De Lokkerij mag bij het ringen van de jongen zijn.
De ooievaar, wie kent hem niet? Hij staat vanaf oudsher bekend als geluksbrenger. Met een broedende ooievaar op je dak zou de bliksem niet inslaan. En iedereen kent de vogel natuurlijk van het brengen van baby'tjes. Bovendien is het het wapen van Den Haag, de stad waar ik zelf door de ooievaar ben bezorgd ;-)
Om 10.00 uur ben ik van huis vertrokken en om 15.00 uur stap ik in de caravan op camping De Havixhorst in Meppel. Daar zie ik de eerste ooievaars overvliegen. Ik besluit op de fiets de omgeving te verkennen. Ver kom ik niet, want in het eerste veld waar ik langsfiets struint een ooievaar. Ik ga in de berm zitten en geniet van het plaatje. De ooievaar pikt insecten en kevers uit het pas gemaaide gras. Dan vliegt hij op, hij (of zij) gaat het verzamelde voedsel waarschijnlijk naar de jongen op het nest brengen. Ik fiets de vogel achterna en kom bij De Lokkerij. Hier is de ooievaarshemel! Niet alleen op het omheinde terrein, maar ook in de omgeving - op de boerderijen en in de boomtoppen - overal ooievaarsnesten. Ooievaars zwevend in de lucht, stappend in de weilanden, rustend langs de bosrand, scharrelend in de tuin van De Lokkerij... Alle ooievaarspalen - het zijn er zeker 25 - zijn bezet. Nagenoeg allemaal zijn ze gevuld met flinke jongen. Ze bedelen, slapen, klepperen, fladderen. Oudervogels vliegen af en aan. Van mijn verkenning van de omgeving komt nu niets meer terecht. In de schemering fiets ik terug richting camping.
Hoe mijn fascinatie voor vogels is begonnen, kan ik mij niet herinneren. Volgens mijn moeder tuurde ik in het bos al over de rand van de reiswieg en stormde ik stampvoetend door het huis als we niet naar de kinderboerderij gingen. Verzamelde ik geen poppen maar lag mijn kinderwagen vol kastanjes, schelpen en veren. Ik heb een foto waarop ik als kleuter verrukt mijn handen vouw bij het zien van een ooievaar in de dierentuin.
Toen ik zo'n klein meisje was, was de ooievaar een zeldzame verschijning. Bestrijdingsmiddelen in de landbouw namen toe, hoogspanningsmasten verschenen, snelwegen werden aangelegd, steden rukten op en de ooievaars... verdwenen. Om de vogel te redden, werden begin jaren 70 ooievaarsbuitenstations opgericht, zoals Het Liesveld en De Lokkerij. Hier brachten ooievaars, afkomstig uit landen waar ze nog wel voorkwamen, in gevangenschap hun jongen groot. Deze jongen werden vervolgens vrijgelaten en zo keerde de ooievaar langzamerhand terug in Nederland.
Ik word wakker van de kletterende regen op de caravan. Dikke donkere wolken komen dichterbij. Maar als ik naar De Lokkerij fiets, is het droog. Het gras en de bomen ruiken heerlijk fris. Klepperdeklep klinkt het op de toegangsweg naar het buitenstation. Hier ontmoet ik Annemieke Enters en Wim van Nee van de Stichting Ooievaars Research & Knowhow (afgekort STORK, de Engelse naam van de ooievaar). Deze organisatie zet zich in voor de ooievaar. Ze verzamelen en analyseren gegevens over de vogels en houden zo een vinger aan de pols. Heeft de ooievaar voldoende leefgebied? Hoe vergaat het de uitgevlogen jongen? Wat zijn de gevaren op trek? Wat kunnen we doen, of moeten we juist laten, om de ooievaar te helpen? En... wat kunnen wij opsteken van het gedrag van de ooievaar? Als de natuur verandert, bijvoorbeeld een leefgebied verdwijnt of een klimaat wijzigt, heeft dat ook gevolgen voor de mens.
Om deze vragen te kunnen beantwoorden, wordt een aantal jonge ooievaars geringd. Ik zie Wim een ladder naast een ooievaarspaal opklimmen. Voorzichtig haalt hij de kuikens uit het nest en doet ze in een grote boodschappentas. Annemieke pakt de tas aan, haalt de jonkies eruit en legt ze op het gras. Dat ziet er niet goed uit. Drie dode vogels... Nee hoor, gefopt! Jonge ooievaars kunnen als er gevaar dreigt niet van het zo hooggelegen nest af: ze kunnen niet vliegen en ze kunnen zich niet verstoppen. Wat is dan de beste verdediging? Je dood houden! Zo ben je voor een vijand niet interessant.
Annemieke en Wim knielen bij de jongen vogels, die wel ademen, maar zich verder helemaal slap houden. De lengte van hun snavel, poten en vleugels wordt gemeten. Ook worden ze gewogen. Door veel van deze gegevens te vergelijken, kan dit iets vertellen over hun leeftijd, hun groei en misschien over hun geslacht. Het is aan het uiterlijk van een ooievaar niet te zien of het een man of vrouw is. Dat wordt pas duidelijk als de vogels gaan paren.
De ring is van licht materiaal (ze bestaan van aluminium en - tegenwoordig - van kunststof) en gaat om één van de poten, boven de "knie". Op elke ring staat een unieke letter/cijfercombinatie. Als de vogel ergens verschijnt, kan iedereen met een verrekijker of telescoop de code aflezen en doorgeven op www.griel.nl. In dit computersysteem van Het Vogeltrekstation, wordt precies bijgehouden waar de vogel is (geweest). Je krijgt en melding terug waar en wanneer de vogel is geboren. Zo heb ik ontdekt dat er onlangs in Den Haag een éénjarige vogel uit De Lokkerij in Meppel overvloog en in de stad een ooievaar huist van 17 jaar. Voor zover bekend is de oudste ooievaar 39 jaar. Meestal worden ze 10-20 jaar.
Door het ringonderzoek weten we ook dat jonge ooievaars zich na het uitvliegen in een groep verzamelen en met elkaar naar het zuiden trekken. Naar Frankrijk, Spanje en soms verder, via Marokko naar Afrika. Na 3 jaar komen ze terug naar het land waar ze zijn geboren en gaan ze zelf een gezin stichten. Ze keren niet terug naar hun oude nest, dat blijft bezet door de ouders. Kortom, door het ringen van de ooievaars, komen we veel over ze te weten.
Tot nu toe heb ik de ooievaar altijd van een afstand gezien. Turend door een verrekijker, telescoop of camera bij de wintertelling, bij de nesten, of ergens onderweg. Wim en Annemieke gebaren dat ik dichterbij mag komen. De vogels merken blijkbaar dat ze niets kwaads wordt aangedaan: hun lijf ligt nog stil, maar met hun koppetje kijken ze een beetje rond. Het is zo mooi om ze van dichtbij te zien. Het wordt nog mooier, want ik mag ze oppakken en in de tas doen. Zo heeft het meisje van 8 uit de dierentuin, 32 jaar later een ooievaar in haar handen. Ik voel stevige vleugels, de zachte veren, de warmte van hun lijf en zelfs het kloppen van hun hartje. Voor ik ze in de tas doe, wens ik ze een goede reis en een mooi leven. Wie weet komen we elkaar nog eens tegen...
Met onbeschrijflijk veel dank aan Annemieke Enters en Wim van Nee van http://www.ooievaars.eu en de heer en mevrouw Koopman van http://www.delokkerij.nl
De ooievaar, wie kent hem niet? Hij staat vanaf oudsher bekend als geluksbrenger. Met een broedende ooievaar op je dak zou de bliksem niet inslaan. En iedereen kent de vogel natuurlijk van het brengen van baby'tjes. Bovendien is het het wapen van Den Haag, de stad waar ik zelf door de ooievaar ben bezorgd ;-)
Om 10.00 uur ben ik van huis vertrokken en om 15.00 uur stap ik in de caravan op camping De Havixhorst in Meppel. Daar zie ik de eerste ooievaars overvliegen. Ik besluit op de fiets de omgeving te verkennen. Ver kom ik niet, want in het eerste veld waar ik langsfiets struint een ooievaar. Ik ga in de berm zitten en geniet van het plaatje. De ooievaar pikt insecten en kevers uit het pas gemaaide gras. Dan vliegt hij op, hij (of zij) gaat het verzamelde voedsel waarschijnlijk naar de jongen op het nest brengen. Ik fiets de vogel achterna en kom bij De Lokkerij. Hier is de ooievaarshemel! Niet alleen op het omheinde terrein, maar ook in de omgeving - op de boerderijen en in de boomtoppen - overal ooievaarsnesten. Ooievaars zwevend in de lucht, stappend in de weilanden, rustend langs de bosrand, scharrelend in de tuin van De Lokkerij... Alle ooievaarspalen - het zijn er zeker 25 - zijn bezet. Nagenoeg allemaal zijn ze gevuld met flinke jongen. Ze bedelen, slapen, klepperen, fladderen. Oudervogels vliegen af en aan. Van mijn verkenning van de omgeving komt nu niets meer terecht. In de schemering fiets ik terug richting camping.
Hoe mijn fascinatie voor vogels is begonnen, kan ik mij niet herinneren. Volgens mijn moeder tuurde ik in het bos al over de rand van de reiswieg en stormde ik stampvoetend door het huis als we niet naar de kinderboerderij gingen. Verzamelde ik geen poppen maar lag mijn kinderwagen vol kastanjes, schelpen en veren. Ik heb een foto waarop ik als kleuter verrukt mijn handen vouw bij het zien van een ooievaar in de dierentuin.
Toen ik zo'n klein meisje was, was de ooievaar een zeldzame verschijning. Bestrijdingsmiddelen in de landbouw namen toe, hoogspanningsmasten verschenen, snelwegen werden aangelegd, steden rukten op en de ooievaars... verdwenen. Om de vogel te redden, werden begin jaren 70 ooievaarsbuitenstations opgericht, zoals Het Liesveld en De Lokkerij. Hier brachten ooievaars, afkomstig uit landen waar ze nog wel voorkwamen, in gevangenschap hun jongen groot. Deze jongen werden vervolgens vrijgelaten en zo keerde de ooievaar langzamerhand terug in Nederland.
Ik word wakker van de kletterende regen op de caravan. Dikke donkere wolken komen dichterbij. Maar als ik naar De Lokkerij fiets, is het droog. Het gras en de bomen ruiken heerlijk fris. Klepperdeklep klinkt het op de toegangsweg naar het buitenstation. Hier ontmoet ik Annemieke Enters en Wim van Nee van de Stichting Ooievaars Research & Knowhow (afgekort STORK, de Engelse naam van de ooievaar). Deze organisatie zet zich in voor de ooievaar. Ze verzamelen en analyseren gegevens over de vogels en houden zo een vinger aan de pols. Heeft de ooievaar voldoende leefgebied? Hoe vergaat het de uitgevlogen jongen? Wat zijn de gevaren op trek? Wat kunnen we doen, of moeten we juist laten, om de ooievaar te helpen? En... wat kunnen wij opsteken van het gedrag van de ooievaar? Als de natuur verandert, bijvoorbeeld een leefgebied verdwijnt of een klimaat wijzigt, heeft dat ook gevolgen voor de mens.
Om deze vragen te kunnen beantwoorden, wordt een aantal jonge ooievaars geringd. Ik zie Wim een ladder naast een ooievaarspaal opklimmen. Voorzichtig haalt hij de kuikens uit het nest en doet ze in een grote boodschappentas. Annemieke pakt de tas aan, haalt de jonkies eruit en legt ze op het gras. Dat ziet er niet goed uit. Drie dode vogels... Nee hoor, gefopt! Jonge ooievaars kunnen als er gevaar dreigt niet van het zo hooggelegen nest af: ze kunnen niet vliegen en ze kunnen zich niet verstoppen. Wat is dan de beste verdediging? Je dood houden! Zo ben je voor een vijand niet interessant.
Annemieke en Wim knielen bij de jongen vogels, die wel ademen, maar zich verder helemaal slap houden. De lengte van hun snavel, poten en vleugels wordt gemeten. Ook worden ze gewogen. Door veel van deze gegevens te vergelijken, kan dit iets vertellen over hun leeftijd, hun groei en misschien over hun geslacht. Het is aan het uiterlijk van een ooievaar niet te zien of het een man of vrouw is. Dat wordt pas duidelijk als de vogels gaan paren.
De ring is van licht materiaal (ze bestaan van aluminium en - tegenwoordig - van kunststof) en gaat om één van de poten, boven de "knie". Op elke ring staat een unieke letter/cijfercombinatie. Als de vogel ergens verschijnt, kan iedereen met een verrekijker of telescoop de code aflezen en doorgeven op www.griel.nl. In dit computersysteem van Het Vogeltrekstation, wordt precies bijgehouden waar de vogel is (geweest). Je krijgt en melding terug waar en wanneer de vogel is geboren. Zo heb ik ontdekt dat er onlangs in Den Haag een éénjarige vogel uit De Lokkerij in Meppel overvloog en in de stad een ooievaar huist van 17 jaar. Voor zover bekend is de oudste ooievaar 39 jaar. Meestal worden ze 10-20 jaar.
Door het ringonderzoek weten we ook dat jonge ooievaars zich na het uitvliegen in een groep verzamelen en met elkaar naar het zuiden trekken. Naar Frankrijk, Spanje en soms verder, via Marokko naar Afrika. Na 3 jaar komen ze terug naar het land waar ze zijn geboren en gaan ze zelf een gezin stichten. Ze keren niet terug naar hun oude nest, dat blijft bezet door de ouders. Kortom, door het ringen van de ooievaars, komen we veel over ze te weten.
Tot nu toe heb ik de ooievaar altijd van een afstand gezien. Turend door een verrekijker, telescoop of camera bij de wintertelling, bij de nesten, of ergens onderweg. Wim en Annemieke gebaren dat ik dichterbij mag komen. De vogels merken blijkbaar dat ze niets kwaads wordt aangedaan: hun lijf ligt nog stil, maar met hun koppetje kijken ze een beetje rond. Het is zo mooi om ze van dichtbij te zien. Het wordt nog mooier, want ik mag ze oppakken en in de tas doen. Zo heeft het meisje van 8 uit de dierentuin, 32 jaar later een ooievaar in haar handen. Ik voel stevige vleugels, de zachte veren, de warmte van hun lijf en zelfs het kloppen van hun hartje. Voor ik ze in de tas doe, wens ik ze een goede reis en een mooi leven. Wie weet komen we elkaar nog eens tegen...
Met onbeschrijflijk veel dank aan Annemieke Enters en Wim van Nee van http://www.ooievaars.eu en de heer en mevrouw Koopman van http://www.delokkerij.nl
-
20 Juni 2011 - 16:15
Wim En Annemieke:
Een hartverwarmend verslag van jouw 'grootste droom ooit'. Mooi om te lezen. We zetten een link op de STORK-website bij het 'open podium'. -
20 Juni 2011 - 17:05
Clasien:
Wat een fantastiche ervaring moet dat voor je zijn geweest. Nu lekker nagnieten met alle mooie foto's.
X Clasien -
20 Juni 2011 - 18:45
Esther:
He buuf, wat een ontzettend gave ervaring moet dit zijn geweest. Wow, echt geweldig! Wederom weer erg mooi beschreven.
XX -
20 Juni 2011 - 19:41
Ria Van Dijk Balleri:
Hoi Carolione.
Wat een belevenis was dat hé.Wat zal jij genoten hebben .
Leuke foto's ook.
Groetjes uit STOMPWIJK. -
21 Juni 2011 - 18:15
Lenie Groenewegen:
Wonderlijk ,hè . Zoveel ooievaars bij elkaar te zien .
Caroline ik heb een keer 'n ooievaars-tocht gewandeld . 1 juni 2002
De start was in het ooievaarsdorp "het Liesveld" in Groot Ammers .
Het dorp had toen 14 paren met samen 24 jongen .'t Was trouwens
een prachtige tocht door de polder en kleine dorpjes van de Alblasserwaard .
'n Mooi foto-verslag /verslag met bijpassende foto's .Geniet ik ook 'n beetje mee .
groet Lenie
-
24 Juni 2011 - 17:48
Hoi Caroline!!!:
Hoi Caroline,
Heb met bewondering en veel plezier jouw reisverslagen gelezen , ook je foto's zijn prachtig!!!
Kijk uit naar het volgende verslag! :-)
groetjes en veel plezier,
Thecla -
24 Juni 2011 - 20:03
Mams.:
Lieve Caroline,
"Geluk in handen" wat mooi beschreven en leuk die foto van toen en nu, beter weer morgen bij je tweede ooievaarsexcursie.
-
01 November 2011 - 12:57
Auke Burrie:
Leuk om je verslag te lezen. Merkte dat je genoten hebt.
"Mijn"nest in de kinderboerderij a.d. Vondelstraat in Alkmaar heeft 1 keer bewoners gehad (2007) en enkele keren bezoek, maar ze zijn niet teruggekomen.
Vriendelijke groeten, Auke Burrie -
28 Mei 2012 - 17:40
Anoniem:
Mooie fotos heb je gemaakt bij De Lokkerij!
Ik ben kleindochter van Els en Frits Koopman van De Lokkerij en heb ook een website voor ze gemaakt
www.de-lokkerij.hyves.nl
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
